معرفی دو فیلم که حالتان را خوب می نماید؛ از کریسمس دوست داشتنی تا جنایتی در موناکو - ایران عکس

درباره فیلم کریسمس گذشته

کمدی-رمانتیکی از سینمای پربار سال گذشته که تقریبا مهجور ماند علیرغم آن که کارگردانش پل فیگ برای دوستداران کمدی-رمانتیک ها چهره شناخته شده ای است آن طور که باید تحویل گرفته نشد. پل فیگ بیشتر به عنوان کارگردان سریال های تلویزیونی شناخته می شد و سال 2011 بود که با ساختن کمدی-رمانتیک درخشان ساقدوش ها نشان داد که در سینما هم حرف هایی برای گفتن دارد. ساقدوش ها داستان حسادت، رقابت و محبت عمیق میان چند دوست در آستانه ازدواج یکی از دوستان شان بود.

سال 2018 فیلم یک لطف ساده را با بازی بلیک لایولی و آنا کندریک ساخت که البته از حوزه قدرتش دور بود. فیلم یک تریلر معمایی با چاشنی از یک کمدی سبک بود که نیمه اول آن خیلی جذاب بود اما در نیمه دوم و بعد از گره گشایی نتوانست قانع کردن نماینده باشد. فیلمی که ثابت کرد پل فیگ می تواند فیلم های سرگرم نماینده خوبی بسازد. عجیب است که آخرین فیلمش کریسمس گذشته امتیاز کمتری از یک لطف ساده گرفته است. کریسمس گذشته نقاط قوت زیادی دارد که منهای خاتمه بندی دور از ذهن اش که نچسب است، در طول تماشایش به شما خوش می گذرد.

کمدی-رمانتیک ها معمولا از چند فرمول تبعیت می نمایند. یکی از آن فرمول ها با قهرمانی شکست خورده که دائم در زندگی اش گند می زند آغاز می شود و با رستگاری اش به خاتمه می رسد. کریسمس گذشته هم از همین فرمول پیروی می نماید. این قسمت ماجرا لزوما اسپویل نیست چون کمدی-رمانتیک ها اکثرا قابل پیش بینی هستند. لحظات و شوخی ها و شخصیت پردازی هاست که باعث می شود از هم متمایز شوند. کاترینا یا کیت در یوگسلاوی به دنیا آمده و بعد از جنگ به همراه خانواده اش به لندن مهاجرت نموده است. امیلیا کلارک نقش اش را بازی می نماید و به جز چند فصل اول بازی تاج و تخت که بازی خوبی داشت نشان داده که اتفاقا بیشتر نقش دختران ساده خوش دل به او می آید.

کاترینا که نامش را به کیت تغییر داده می خواسته خواننده شود اما بعد از یک بیماری سخت قلبی و پیوند قلب در زندگی شخصی و حرفه ای اش دچار مشکل می شود و به نظر می رسد هر تصمیمی که می گیرد اشتباه است. با مردان اشتباهی وقتش را هدر می دهد. خانه و زندگی درست و حسابی ندارد و البته در تناقض با همه این ها در یک مغازه وسایل کریسمس با لباس الف ها نقش فروشنده را بازی می نماید تا این که یک پسر جوان متفاوت با همه از راه می رسد.

به جز امیلیا کلارک حضور اما تامپسون در نقش فرعی مادر کیت هم اتفاق دلنشینی است. اما تامپسون بازیگر فوق العاده ای است و صحنه خانوادگی آن ها آخر فیلم به لطف تامپسون و کلارک گرم و دوست داشتنی از کار درآمده. سکانس های دو تایی تامپسون و کلارک گاهی حتی پیروز می شوند تماشاگر را احساساتی نمایند.

مهم ترین نقطه قوت فیلم پل فیگ احترامی است که برای کاراکترهایش قائل می شود. حتی در احمقانه ترین تصمیمات کیت نمی شود او را دوست نداشت. این البته به بازی کلارک هم برمی شود که در این فیلم بسیار یادآور شیوه ی بازی اش در من پیش از تو است. همه شخصیت های فیلم کریسمس گذشته دوست داشتنی هستند و این رویکرد کارگردان و فیلمنامه نویسان برایم یادآور کمدی های درجه یک کاپرا مثل معجزه سیب و بانو برای یک روز بود.

کریسمس گذشته که حال و هوای ایام کریسمس را در بافت بصری اش دارد البته قرار نیست به پای بهترین فیلم های کریسمسی برسد اما در اندازه های خودش کمدی-رمانتیک خوش ساختی است که لحظات مفرحی به دنبال دارد. اصلی ترین گرفتاری فیلم گره گشایی از ماجرای مرد جوان است که به نظرم ایده اش به بقیه فیلم نمی خورد. وصله ناجوری است. با این حال آن سکانس خاتمهی در گرمخانه همه چیز را جبران می نماید. سکانسی که مشابهش را در سینمای ایران خودمان در فیلم سنتوری داریم. وقتی علی سنتوری در تپه ها سوسیس سرخ می نماید و با بقیه معتادان ضیافت به راه می اندازد.

کریسمس گذشته فیلمی نیست که ماندگار شود اما برای نزدیک به دو ساعت باعث می شود دنیا تلخ این روزها را فراموش کنید و پا به دنیای بگذارید که شبیه افسانه های پریان قرار است همه چیز در آن ختم به خیر شود.

درباره فیلم راز جنایت

اگر درباره فیلم تحقیق کنید و به امتیاز متاکریتیک 38 از 100 آن برخورد کنید احتمالا برایتان عجیب است که آن را برای دیدن معرفی می کنم. اما شاید اسم گیلتی پلژر یا لذت گناه آلود به گوشتان خورده باشد.

پیتر برادشاو و بقیه منتقدان سینمایی گاردین ستونی دارند به نام guilty pleasure. ترجمه اش به فارسی می شود چیزی در مایه لذت گناه آلود. این ستون از وقتی راه افتاد که برادشاو و بقیه منتقدان گاردین در گپ و گفت با هم به این نتیجه رسیدند که فیلم هایی در تاریخ سینما هست که دوست شان داشته اند اما همواره از حرف زدن درباره شان شرمسار بوده اند. انگار خجالت می کشیدند بگویند به فلان فیلم تجاری یا حتی ضعیف علاقه دارند. فیلم هایی که قطعا المان هایی برای جلب مخاطبان شان داشتند حتی منتقدانی که جزو تماشاگران سخت گیر سینما محسوب می شوند. خود برادشاو برای آغاز ستون گیلتی پلژر فیلم روز کارگر جیسون ریتمن با بازی کیت وینسلت را معرفی کرد. محصول 2013 که امتیاز منتقدان به آن 52 از 100 بود. گیلتی پلژرها فیلم هایی هستند که از نظر سینمایی شاید شاهکار نباشند اما از دیدن شان به اندازه یک فیلم عالی لذت برده اید.

حالا فیلم راز جنایت هم یک گیلتی پلژر تمام عیار است. تجربه شخصی ام نشان داده که گیلتی پلژرها در سینما برای محبوب شدن و شخصی شدن دو عامل مهم دارند: یکی قصه و دیگری بازیگر. در خصوص فیلم راز جنایت یکی از مهم ترین نکاتی که باعث لذت بردن از آن می شود بازی بازیگران است.

جنیفر انیستون و آدام سندلر یک زوج طبقه متوسط هستند. زن آرایشگر و مرد پلیسی که بارها در امتحان کارآگاه شدن شکست خورده اما به همسرش به دروغ گفته که کارآگاه شده است. برای دوستداران جنیفر انیستون عیش تمام معناست. یک اصطلاحی بین سینمایی ها وجود دارد که می گویند فلان بازیگر زن دختر همسایه است. اصطلاحی که درباره جنیفر انیستون هم می شود به کار برد. منظور این است که روی پرده بازیگر آن قدر صمیمی و دوست داشتنی است که انگار او را می شناسی. همان حسی را متبادر می نماید که مثلا دیدن دختر همسایه تان. جنیفر انیستون همواره چنین ویژگی روی پرده سینما دارد. در فیلم راز جنایت هم به عنوان همسر جذاب و دوست داشتنی و باهوش آدام سندلر که همراه خوبی برای شوهرش است زوج بامزه ای را تشکیل داده اند.

آدام سندلر که سال گذشته در فیلم جواهرات تراش نخورده درخشید در فیلم سرخوشانه و کمدی راز جنایت نقش مردی کمی ابله، بی اندازه عاشق همسرش و البته شوخ طبع را بازی می نماید. بار کمدی فیلم روی دوش سندلر و انیستون است. آن ها به عنوان یک زوج ناجور در طبقه ثروتمندان با راحت و خودمانی بودن شان لحظات بامزه ای خلق می نمایند.

مرد از ابتدای ازدواج به همسرش قول داده بود که او را برای ماه عسل به اروپا ببرد. حالا در پانزدهمین سالگرد ازدواج شان با اعتراض زن مجبور می شود یک سفر اروپایی کم خرج تدارک ببیند اما در بخش فرست کلس هواپیما با یک ویکنت ثروتمند آشنا می شوند که به آن ها پیشنهاد می دهد بقیه سفر را با او بگذرانند. یک قتل و به دنبال آن جنایت های دیگر اوقات خوش زن و شوهر را به هم می ریزد و آن ها می خواهند از شم پلیسی شان برای یافتن قاتل استفاده نمایند.

آن قسمت های مربوط به حل معمای جنایت کمی ساده انگارانه برگزار شده و البته از آن جا که فیلم قرار بوده یک کمدی سبک مفرح باشد چندان آزاردهنده نیست. نمونه های خوبش می شوند چاقوکشی رایان جانسون یا جنتلمن گای ریچی. به هر حال کایل نیواچک کارگردان فیلم راز جنایت کوشش خودش را می نماید تا در تجربه سینمایی اش حداقل تماشاگر را خسته نکند و خود این مزیت بزرگی است.

نقطه ضعف فیلم این است که جنایت هایی که اتفاق می افتند عملا هیچ شوکی ایجاد نمی نمایند. انگار خود کارگردان می دانسته که نقطه قوت فیلمش فقط قرار است زوج دو تایی انیستون و سندلر باشد به همین دلیل موقعیت های داستانی را طوری ترتیب داده که فقط روی این زوج تمرکز داشته باشیم.

بقیه بازیگران هم چنگی به دل نمی زنند. عملا کاراکترهای روی هوایی دارند. تماشاگر عملا یکی دو سکانس همواره جلوتر از فیلم است و هیچ سکانسی نیست که انتظارش را نداشته باشیم. این هم از نقاط ضعف فیلم است. اما در نهایت راز جنایت با حماقت های مکرر کاراکتر آدام سندلر و راحتی و روانی او و انیستون جلوی دوربین، میزانسن هایی از کشتی باشکوه و هتل های گران قیمت و فراری و موناکو و کوشش اش برای سرگرم نگهداشتن تماشاگر تبدیل به فیلمی شد که برای یک ساعت و نیم به مغزم استراحت داد و حالم را خوش کرد.

دنبال هیچ نکته خاصی در این فیلم نباشید. فقط قرار است با آن خوش بگذرانید.

نقد فیلم ها بازتاب دیدگاه های شخصی نویسنده است و لزوما موضع خبرنگاران مگ نیست.

13 سریال برای سرگرم شدن در روزهای کرونا؛ نتفلیکس و HBO به داد مردم می رسند