اشتباهی شده! این شهر، شهر من نیست - ایران عکس

ساختمان های بازمانده از دوران پهلوی، قاجار... خیابان هایی که در گوشه و کنارش هنوز می توان سنگ فرش قدیمی محصور میان آسفالت چاله چوله دار، پیدا کرد. کوچه پس کوچه هایی که روزگاری در آن صدای بچه هایی می پیچید، که حالا شاید مادر بزرگ و پدربزرگ شده باشند، خانه هایی با پنجره های قدیمی... از همان خانه هایی حرف می زنم که امروز انبار تلویزیون ها و فرش ها، بخاری ها و طاقه های پارچه شده است و به جای بازی بچه ها، صندلی رفت و آمد باربران و گاری ها، و خیابان های باریکش محل پارک وانت ها و باربرها. کم کم که هوا تاریک می گردد، نه آن رونق قدیم و پرسه در کوچه های روشن شده با تیر چراغ برق های قدیم حکمفرماست، نه آن رفت و آمد و جوش و خروش تجارت روز را دارد. تهران از درون می پوسد و فرسوده می گردد؛ آلودگی صوتی، آلودگی هوا، مردمان عجول و کلافه و خانه هایی که کلنگی می شوند. شاید تعجب نموده باشید که این روزها رستوران ها و کافی شاپ های زیادی در محله های قدیمی با فضایی نوستالژیک ایجاد شده که هر ذهن پویایی را به دنبال خود می کشد که آیا این ترس شهرداری از بعد شهرسازی است که برای جلوگیری از فرسایش و سکوت شبانه، آغاز به توسعه محفل های اینچنینی نموده یا دلیلش درآمدزایی است. به هر حال، شاید ضروری است برای زنده نگه داشتن شهرم چاره ای بیندیشیم. تهران را زنده کنیم. از مسوولان سازمان میراث فرهنگی بخواهیم آثار تاریخی شهرمان که غباری از کهنگی و فرسودگی بر تنش نشسته و به خرابه یا خوابگاهی برای معتادان تبدیل شده، مرمت نمایند و چاره ای بیندیشد. ساختمان هایی که یادگار تاریخ و فرهنگ مردم شهرم است؛ احتیاج به بازسازی و مرمت دارند تا تاریخ مان زنده بماند و در آینده راوی روزگار ما برای فرزندان مان باشد. ضروری است از شهرداری بخواهیم فضاهای سبز وتفریحی در محله های قدیمی مطابق با آداب و رسوم و فرهنگمان ایجاد کند تا خستگی های روزمان را آنجا در کنیم. در این میان جلب مشارکت بخش خصوصی برای راه اندازی بازارچه ها، نه تنها می تواند به اقتصاد رونق دهد، بلکه حال بخش خصوصی را هم به لحاظ مشارکت بهتر می نماید. چرا که کشاندن مردم به بازارچه های صنایع دستی و مراکز خرید برای گذراندن اوقات فراغت و خرید شهرها را شب ها زنده می نماید. به زودی پای گردشگران خارجی به ایران باز می گردد و تهران اولین توقفگاه توریست ها خواهد بود. لازمه پذیرایی از گردشگران، ایجاد تورهای تخصصی است تا هویت و فرهنگ کشور و شهرمان را برای مردم جهان به تصویر بکشانند . از سوی دیگر برپایی فستیوال های خیابانی بعد از ساعات کار می تواند مردم را در مرکز شهرها نگه دارد. اما همه این موارد احتیاج به زیرساخت هایی از جمله سیستم حمل و نقل درست دارد. از سوی دیگر خدمات شهری مناسب همچون آنتن دهی موبایل، اینترنت و سرویس های بهداشتی و درمانی، وجود فضای پارکینگ و از همه مهم تر امنیت است که لذت بردن از جاذبه های دیدنی شهرمان را امکان پذیر می نماید. یاری کنیم شهرها زنده بمانند و باور کنیم سخت نیست. نظر شما چیست؟ آیا زنده نگه داشتن شهرها در ساعات شبانه کار درستی است یا بگذاریم شهرمان همچنان با غروب خورشید به خواب برود ؟