خاطرات چند شهروند ووهان چین از دوران قرنطینه - ایران عکس

ویروس کرونا در دنیا شیوع می یابد و در چین رو به انتها است. در این میان مردم استان هوبی چین به عنوان مرکز ظهور کووید-19 از خاطرات قرنطینه خود می گویند.

به گزارش عصر ایران به نقل از گاردین، میلیون ها نفر در 2 ماه گذشته در استان هوبی چین قرنطینه شده اند و ساکنان این استان در آستانه شکست کرونا از اضطراب، نگرانی و عدم اطمینان خود در دوران قرنطینه می گویند.

مردی در حال تماشای بیرون- شهر ووهان استان هوبی چین/ عکس: رویترز

در حالیکه کرونا در سراسر دنیا شیوع می یابد، بعضی از ساکنان استان هوبی در گفت و گو با روزنامه گاردین از چگونگی مقابله با حبس طولانی، ایزوله کردن، هول و وحشت خود در دوران قرنطینه می گویند. آنها همچنین از استراتژی های خود برای حفظ سلامت روحی شان این مدت صحبت می نمایند.

گوا جینگ 29 ساله از ووهان: خودتان را به یک مرکز ارتباطی تبدیل کنید.

در ابتدا، تعطیلی شهر بسیار ناگهانی و شوکه نماینده بود و همه خود را باختند. من فقط به صبح روز بعد فکر می کردم. ما زمانی برای واکنش نشان دادن نداشتیم، از طرفی گزینه ای برای ترک این شرایط نیز نبود. من بسیار هول شدم و خود را باختم. هیچ چیزی از زمان انتها قرنطینه نمی دانستم. بنابراین برای خرید مواد غذایی و سبزیحات به بیرون رفتم. وقتی متوجه میزان فراوان این مواد در چرخه فروش شدم، تا حدی آرامش یافتم و اضطرابم کم شد.

هر روز سعی می کردم برای ورزش بیدار شوم. آشپزی کردم و خاطراتم را نوشتم. کارهایی را می کردم که دوست داشتم و فعالیت های داوطلبانه انجام دادم. با انجام این کارها حال بهتری داشتم.

همه نگران بودند. من زمان بیرون رفتن را محدود کردم اما انسان ها بسیار اجتماعی هستند. بنابراین هر روز برای گفت گو با کارگران بخش بهداشت بیرون می رفتم. من با آنها در خصوص مسائل و شرایط کارشان صحبت می کردم. این ارتباط بسیار واقعی بود. صحبت های آنلاین با دوستانم نیز یک حمایت روحی روانی فوق العاده به شمار می آمد.

یک زن ساکن ووهان در بالکن خانه/ عکس: رویترز

اضطراب و نگرانی در ووهان وجود داشت. ما نمی دانستیم این شرایط کی تمام می گردد. هر روز به آمار و اعداد و صفحه های تقویم نگاه می کردم.

از طرفی گیر کردن در یک جامعه بسیار سخت بود. در این شرایط احساس می کنید که قدرت کنترل بسیاری از امور را ندارید.بسیاری از مواد غذایی توسط مجتع مسکونی خریداری می شد و من قدرتی برای کنترل و خرید اجناس مورد احتیاجم نداشتم. احساس می کردم برای زندگی باید به دیگران تکیه کنم.

با نوشتن خاطرات آنلاین با دیگران در ارتباط بودم. مردم نیز برای من ماسک می فرستادند و من آنها را به کارگران بخش بهداشت یا بیمارستان اهدا می کردم. توصیه می کنم خودتان را به مرکزی برای اتصال تبدیل کنید و به تامین احتیاجهای گروه های مختلف بپردازید.

بسیار مهم است که زندگی روزانه خود را با برقراری روابط اجتماعی، ارتباط با دوستان و اطرافیان دوباره بسازید. اگر می توانید، در بعضی از کارهای داوطلبانه شرکت کنید تا احساس ناتوانی کمتری در یک فاجعه عظیم داشته باشید. مراقبت از دیگران، دیدن احتیاج آنها و انجام کارهای دیگر، راهی برای یاری به خودتان است.

هر روز با دوستانم صحبت می کردم. تمام کارها و فعالیت های روزانه را برای هم تعریف می کردیم. بعضی از ما ورزش می کردیم و بعضی دیگر کتاب میخواندند. بعضی از دوستان یا مردم که معمولا بیرون نمی رفتند، در این دوران بیش از دوران قبل از قرنطینه بیرون می رفتند. این موضوع احساس و دست آورد گران بهایی است.

ورتر هوانگ 22 ساله از ووهان: یاری بخواهید

این جوان چینی در خاطرات دوران قرنطین هاش نوشته است: توصیفش سخت است. اضطرابی بی انتها و تپش قلب. در هفته های اخیر نتوانسته ام روی کارم تمرکز کنم. چیزهایی را که می خوانم هضم نمی کنم. مرتبا برای دیدن جدیدترین پیشرفت ها و تحولات به اپلیکشین وایبو نگاه می کنم. واقعیت این است که همه چیز بدتر می گردد و کاری از دست من برنمی آید.

سعی می کنم حواسم را پرت کنم. با دوستان آنلاین بازی می کنم. برای مدیریت زمان کاریم از اپلیکیشن های ویژه استفاده می کنم اما زمانی که اخبار می بینم کوشش هایم نقش بر آب می گردد.

اگر اضطزاب دارید با خانواده یا دوستانتان ارتباط برقرار کنید یا از یک مشاور یاری بخواهید. از این زمان برای بودن با خانواده و اهمیت دادن به آنها بهره ببرید.

شن میائو- 30 ساله، شهر تیان من استان هوبی من هر روز می نویسم

من یک روز قبل از قرنطینه به خانه آمدم. مانند بسیاری از مردم تا آن موقع نمی دانستم که این اپیدمی تا این حد جدی است. بنابراین هنگام بازگشت به خانه نگران ابتلا به ویروس بودم و می ترسیدم خانواده خود را بیمار کنم.

مرتب الکل را روی بدنم اسپری می کردم و خود را آگاهانه از خانواده ام دور می کردم. پس از 15 روز و سلامتی خانواده خیالم راحت شد و بار عظیمی را از روی دوشم زمین گذاشتم.

دیدن پیغام آنلاین افرادی که قادر به یافتن تخت بیمارستانی نبودند و برای یاری التماس می کردند برایم بسیار سخت بود. احساس ناتوانی می کردم. احسای می کردم اگر در ووهان بودم کار بیشتری از من برمی آمد. با دین پیغام های بیشتر، احساس گناه می کردم. تا آنجا که ممکن بود پیغام ها را برای دیگران فوروارد می کردم و به صورت آنلاین یاری خواستم. اخبار بیشتر ناامیدم می کرد و قلبم توانایی تحمل آن را نداشت.

مردی ایستاده در کنار پنجره، شهر ووهان- استان هوبی/ عکس:رویترز

اینک حس یک بازمانده را دارم. سلامتی یک امتیاز است. من در این مدت کتاب خواندم و فیلم تماشا کردم. خاطرات قرنطینه را نوشتم و قصد دارم تا انتها این شرایط آن را بنویسم. تا کنون یک عکس نیز روی صفحه ام پست نموده ام. بعضی از پست های من به تازگی حذف شده اند اما مجموع این شرایط به حفظ روحیه ام در دوران قرنطینه یاری کرد. بیان انلاین خاطرات به تخلیه روانی من یاری کرد. همه در این شرایط هستیم و من منحصر به فرد نیستم.

هو 22 ساله، شهر هوانگ گانگ استان هوبی

من اثبات کردم که پس از گفت و گو با مردم یا بیرون رفتن از خانه چه اتفاقی می افتد. از طرفی به عنوان داوطلب به بیمارستان رفتم. ان موضوع در کنار اقدامات امداد و نجات من را سرگرم کرد و باعث آرامش من شد.

صحبت کردن با دوستان نیز بسیار مهم است. در 6 فوریه که لی ونلیانگ پزشک افشاگر بیماری کرونا درگذشت، تمام شب را صرف خواندن اخبار و اظهارنظرها در وایبو و وی چت کردم. دوستانم نیز مانند من نخوابیدند. همگان هر اتفاق نویی را به اشتراک گذاشتند.

این زمان برایم بسیار سخت بود. هیچ راهی نیز برای مقابله با آن وجود نداشت. در اواخر ژانویه که شیوع به نقطه انفجاری خود رسید، دیدن پیغام یاری مردم و اختلاف بین آمار و ارقام گزارش شده در اخبار و آنچه در بیمارستان ها رخ می داد،غیرقابل تحمل شد.

--

بیشتر بخوانید:

مردم در یک شهر قرنطینه چه می نمایند(+عکس)/ ووهان در محاصره کرونا

چین؛ مرگ پزشک افشاگر کرونا / خشم عمومی از پنهان کاری مقامات

ووهان چین پس از دو ماه قرنطینه: تعداد مبتلایان تک رقمی شد

--